اینجا

اگر حرفی‌ست باید جمله را مصحف کنی اینجا
اگرنه باید از پرمایه‌ گویی کف کنی اینجا

به دنیا آمدی تا صرفه‌ای باشد امور از تو
ولی تا مرگ می‌خواهی فقط مصرف کنی اینجا

متاع رایگان ِ زندگی را لقمه می‌گیری
نمی‌ترسی از این تخفیف ارزان خف کنی اینجا؟

چنان تنگ است چشمِ خاطرت، حتی نمی‌خواهی
نگاهی را دوپلکی خرج مستضعف کنی اینجا

حیا کن رقص غم را روی چین ِ چهره‌ی مردم
مبادا لحظه‌ای فکر دَدَف دف دف کنی اینجا

روشن شد

همین که نیمه‌ی ماه از هلال روشن شد
شب ِ معایبم از این کمال روشن شد

دم ِ اجابت او رونق ِ مناره‌ی ماست
چراغِ مأذنه‌‌ی ابتهال روشن شد

گرفت سینه‌ی ما را نشانه تیر لب‌َش
نشست بر دل و تکلیف خال روشن شد

بگو دگر به چه رویی به خود نظاره کنم؟
که چشم آینه بر این جمال روشن شد

تلاطمی که جگر دارد از شکستِ دل است
از آه سینه‌ی ما این زغال روشن شد

به باز کردن بند قبا نیازی نیست*
به نیشخند ِ گریبان، مثال روشن شد

سیدمسعود طباطبائی

::
*صائب تبریزی:
ما را ز شب وصل چه حاصل که تو از ناز
تا باز کنی بند قبا صبح دمیده ا‌ست