تا علی مقصود سکان‌هاست لنگر می‌رود بالا

دست حیدر اینکه با دست پیمبر می‌رود بالا
در حقیقت پرچم "الله اکبر" می‌رود بالا

می‌دواند ریشه ایمان بشر در خاک تفتیده
شاخه‌های باور سر و صنوبر می‌رود بالا

"هرکه را مولای اویم این علی (ع) مولاست" معیار است
اوست که از منبر حق روز محشر می‌رود بالا

باز شد هر دم دری از روضه‌ی رضوان به روی او
این علی (ع) تا شانه‌های عرش داور می‌رود بالا

قلعه‌ی خیبر به زانو آمده آنی به فرمانش
با نگاهش پرچم تسلیم لشکر می‌رود بالا

ناگهان سرهای نافرمان ایشان می‌رود پایین
هر زمان تیغ دودَم در دست حیدر می‌رود بالا

این دلیر صف‌شکن یار یتیمان می‌شود روزی
کیسه‌ی خرما و نان از دوش صفدر می‌رود بالا

هرکه با او باشد از روز جزایش می‌شود فارغ
هر که بر او شد ولی از دار کیفر می‌رود بالا

خوب می‌داند که بیعت از ازل در جان ما جاری‌ست
تا صدای "یاعلی" (ع) از پای منبر می‌رود بالا

تا محمّد (ص) ناخدای ماست، مجذوب علی دریاست
تا علی (ع) مقصود سکّان‌هاست، لنگر می‌رود بالا
::
بعد عمری تشنگی سرمستی خُم را ببین امروز
ساغرش را از کف ساقی کوثر می‌رود بالا

رسیدند زهرا و مولا به هم

زنید از شعف جام صهبا به هم
رسیدند زهرا و مولا به هم

بشارت ز مرجان و لؤلؤ دهید
رسیدند آری دو دریا به هم

به توصیف آن واژه حیران شود
بریزد حروف الفبا به هم

علی گشت زهرا و زهرا علی
دوتا آینه رو به مهتاب ِ هم

ربودند از هم دل و دیده را
و دادند عمری تماشا به هم

عجب باغبانی‌ست امشب رسول
که پیوند زد تاک و طوبی به هم

چه تلفیق بکری‌ست! در نزد آن
بریزد خطوط چلیپا به هم

ازل تا ابد مات این لحظه شد
و لبخند زد کل دنیا به هم

ملک بهر یک لحظه دیدارشان
بدوزد زمین و زمان را به هم

چه سخت است ابراز عشق از حیا
و توضیح این حرف گویا به هم

چنان از دل هم خبر داشتند
که پیوسته‌اند آسمان‌ها به هم

چنین جمع مفرد کجا دیده‌ای؟
دو شمع و دو پروانه در قابِ هم

دو تنهای باهم! کنند اقتدا
الا ای جماعت! فرادا به هم

دو تا کوه صبرند، بعد از خدا
کنند این دو تن تکیه تنها به هم

صراحی به دستان غم داده‌اند
بخندد غم و گریه و لابه هم

ببین سرخوش این پرتو نور را
نشان می‌دهد کور و بینا به هم

که این روز را حیدر و فاطمه
بگویند تبریک حتی به هم

به استناد تقویم شیعه، ۶ ذی‌الحجه سالروز ازدواج آسمانی مولا امیرالمؤمنین (ع) و خانم فاطمه زهرا (س) است.

یا علی علیه السلام

هر آنکه در دو جهان آبرو طلب کرده است
هر آینه دل او رو به حیدر درآورده است

خودم مقابل ایوان‌طلای او دیدم
چقدر سفره‌ی این آستانه گسترده است

گناه‌کار بیا و چو طفل پاک برو...
که پرده‌پوش دو عالم دراین سراپرده است

به آفتاب رسد آنکه خاک او بوسید
که پیش پای علی، ذره آسمان‌گرد است

ضریح نیست که نخل عطای باغ علی‌ست
هزار امید رطب در هواش پرورده است

از آه سینه‌ی بیمار آستان علی
هوای شهر نجف، خود شفای هر درد است

که بود غیر علی جانشین پیغمبر؟

برای فاطمه زوج ِ فراخور، این فرد است

هم‌او که حضرت بابای مردم کوفه‌ است
هم‌او که اسوه‌ی رفتار هر جوانمرد است

چنان به تیغ دَم‌ش، جان کفر می‌لرزد
که درشگفت دهان‌ها ز رزم این مرد است:

علی گرفته به کف ذوالفقار یا اینکه
خدا گرفته علی را به راستی در دست؟

زمان جنگ تو با نفس خویش دانستم
فقط علی‌ست که بر این علی هماورد است
::
از آن زمان که به اذن تو کعبه لب وا کرد
به غیر نام "علی" بر زبان نیاورده است

آواز لال

کتابی که این بار می‌خواهم معرفی کنم، «آواز لال» است
از شاعر بزرگ آیینی، «محمد سهرابی»؛
بخوانید و مست شوید:

شد ز نام دگران گرچه مکدر گوشم
خورد از نام علی قند مکرر گوشم

پشت من قنددهانی زده گویا حرفی
که ببندد همه‌شب لایه ز شکّر گوشم

هرکسی نام تو را برد شنیدم به دو گوش
می‌برد فیض زبان را دو برابر گوشم

مدح بی‌باک تو از پرده‌دری کم نگذاشت
بگذریم این که نزد رو به رفوگر گوشم

گوش استادهام از کودکی‌ام نام تو را
زآن اقامه که ز لب ریخت پدر در گوشم

گوش چپ نیست کم از راست که در میلادم
دو سِری خورده می از نام علی هر گوشم