درد زانو

من
مرد تنهایی را می شناسم
محکوم به ترافیک "درد"
که شب ها
تاوان سرگردانی های او را
"زانو"ی چپ ش پس می دهد...

مداد قرمز

حالا که
لبهایت را بوسیدم،
شبیه روزهایی شده ام
که در مدرسه
دوست داشتم
بیشتر
با مداد قرمز
مشق بنویسم...

سرزمین من

سرزمین مادری ام
همان
کشوری ست
که خونهای کودکان
در رگهای
کوچه ها و خیابان ها
غریبانه
فریاد "أمّی! أمّی!"
سر می دهند...

پس نبشت:
مرگ بر اسرائیل

شب مو

بر بلندای شانه های شب-مویت
پای می گذارم
و با هر نفس
قد می کشم؛
تا دستانم
به ماه برسند،
تا لبهایم
به راه بیایند...

برای عسل بدیعی

کبد،

      کلیه

قلب،

       ریه

             تنها اینها را دارم!

 برای زنده ماندن،

                        آیا کافی نیست؟