تا علی مقصود سکان‌هاست لنگر می‌رود بالا

دست حیدر اینکه با دست پیمبر می‌رود بالا
در حقیقت پرچم "الله اکبر" می‌رود بالا

می‌دواند ریشه ایمان بشر در خاک تفتیده
شاخه‌های باور سر و صنوبر می‌رود بالا

"هرکه را مولای اویم این علی (ع) مولاست" معیار است
اوست که از منبر حق روز محشر می‌رود بالا

باز شد هر دم دری از روضه‌ی رضوان به روی او
این علی (ع) تا شانه‌های عرش داور می‌رود بالا

قلعه‌ی خیبر به زانو آمده آنی به فرمانش
با نگاهش پرچم تسلیم لشکر می‌رود بالا

ناگهان سرهای نافرمان ایشان می‌رود پایین
هر زمان تیغ دودَم در دست حیدر می‌رود بالا

این دلیر صف‌شکن یار یتیمان می‌شود روزی
کیسه‌ی خرما و نان از دوش صفدر می‌رود بالا

هرکه با او باشد از روز جزایش می‌شود فارغ
هر که بر او شد ولی از دار کیفر می‌رود بالا

خوب می‌داند که بیعت از ازل در جان ما جاری‌ست
تا صدای "یاعلی" (ع) از پای منبر می‌رود بالا

تا محمّد (ص) ناخدای ماست، مجذوب علی دریاست
تا علی (ع) مقصود سکّان‌هاست، لنگر می‌رود بالا
::
بعد عمری تشنگی سرمستی خُم را ببین امروز
ساغرش را از کف ساقی کوثر می‌رود بالا

یا علی علیه السلام

هر آنکه در دو جهان آبرو طلب کرده است
هر آینه دل او رو به حیدر درآورده است

خودم مقابل ایوان‌طلای او دیدم
چقدر سفره‌ی این آستانه گسترده است

گناه‌کار بیا و چو طفل پاک برو...
که پرده‌پوش دو عالم دراین سراپرده است

به آفتاب رسد آنکه خاک او بوسید
که پیش پای علی، ذره آسمان‌گرد است

ضریح نیست که نخل عطای باغ علی‌ست
هزار امید رطب در هواش پرورده است

از آه سینه‌ی بیمار آستان علی
هوای شهر نجف، خود شفای هر درد است

که بود غیر علی جانشین پیغمبر؟

برای فاطمه زوج ِ فراخور، این فرد است

هم‌او که حضرت بابای مردم کوفه‌ است
هم‌او که اسوه‌ی رفتار هر جوانمرد است

چنان به تیغ دَم‌ش، جان کفر می‌لرزد
که درشگفت دهان‌ها ز رزم این مرد است:

علی گرفته به کف ذوالفقار یا اینکه
خدا گرفته علی را به راستی در دست؟

زمان جنگ تو با نفس خویش دانستم
فقط علی‌ست که بر این علی هماورد است
::
از آن زمان که به اذن تو کعبه لب وا کرد
به غیر نام "علی" بر زبان نیاورده است