هر آنکه در دو جهان آبرو طلب کرده است
هر آینه دل او رو به حیدر درآورده است
خودم مقابل ایوان‌طلای او دیدم
چقدر سفره‌ی این آستانه گسترده است
گناه‌کار بیا و چو طفل پاک برو...
که پرده‌پوش دو عالم دراین سراپرده است
به آفتاب رسد آنکه خاک او بوسید
که پیش پای علی، ذره آسمان‌گرد است
ضریح نیست که نخل عطای باغ علی‌ست
هزار امید رطب در هواش پرورده است
از آه سینه‌ی بیمار آستان علی
هوای شهر نجف، خود شفای هر درد است
که بود غیر علی جانشین پیغمبر؟
برای فاطمه زوج ِ فراخور، این فرد است
هم‌او که حضرت بابای مردم کوفه است
هم‌او که اسوه‌ی رفتار هر جوانمرد است
چنان به تیغ دَم‌ش، جان کفر می‌لرزد
که درشگفت دهان‌ها ز رزم این مرد است:
علی گرفته به کف ذوالفقار یا اینکه
خدا گرفته علی را به راستی در دست؟
زمان جنگ تو با نفس خویش دانستم
فقط علی‌ست که بر این علی هماورد است
::
از آن زمان که به اذن تو کعبه لب وا کرد
به غیر نام "علی" بر زبان نیاورده است