تا علی مقصود سکان‌هاست لنگر می‌رود بالا

دست حیدر اینکه با دست پیمبر می‌رود بالا
در حقیقت پرچم "الله اکبر" می‌رود بالا

می‌دواند ریشه ایمان بشر در خاک تفتیده
شاخه‌های باور سر و صنوبر می‌رود بالا

"هرکه را مولای اویم این علی (ع) مولاست" معیار است
اوست که از منبر حق روز محشر می‌رود بالا

باز شد هر دم دری از روضه‌ی رضوان به روی او
این علی (ع) تا شانه‌های عرش داور می‌رود بالا

قلعه‌ی خیبر به زانو آمده آنی به فرمانش
با نگاهش پرچم تسلیم لشکر می‌رود بالا

ناگهان سرهای نافرمان ایشان می‌رود پایین
هر زمان تیغ دودَم در دست حیدر می‌رود بالا

این دلیر صف‌شکن یار یتیمان می‌شود روزی
کیسه‌ی خرما و نان از دوش صفدر می‌رود بالا

هرکه با او باشد از روز جزایش می‌شود فارغ
هر که بر او شد ولی از دار کیفر می‌رود بالا

خوب می‌داند که بیعت از ازل در جان ما جاری‌ست
تا صدای "یاعلی" (ع) از پای منبر می‌رود بالا

تا محمّد (ص) ناخدای ماست، مجذوب علی دریاست
تا علی (ع) مقصود سکّان‌هاست، لنگر می‌رود بالا
::
بعد عمری تشنگی سرمستی خُم را ببین امروز
ساغرش را از کف ساقی کوثر می‌رود بالا

آواز لال

کتابی که این بار می‌خواهم معرفی کنم، «آواز لال» است
از شاعر بزرگ آیینی، «محمد سهرابی»؛
بخوانید و مست شوید:

شد ز نام دگران گرچه مکدر گوشم
خورد از نام علی قند مکرر گوشم

پشت من قنددهانی زده گویا حرفی
که ببندد همه‌شب لایه ز شکّر گوشم

هرکسی نام تو را برد شنیدم به دو گوش
می‌برد فیض زبان را دو برابر گوشم

مدح بی‌باک تو از پرده‌دری کم نگذاشت
بگذریم این که نزد رو به رفوگر گوشم

گوش استادهام از کودکی‌ام نام تو را
زآن اقامه که ز لب ریخت پدر در گوشم

گوش چپ نیست کم از راست که در میلادم
دو سِری خورده می از نام علی هر گوشم